16/11/2012, Ομιλία Δημάρχου Ρεθύμνης Γιώργη Χ. Μαρινάκη στην τελετή αποκαλυπτηρίων Προτομής Ελ. Βενιζέλου που διοργάνωσαν ο Δήμος Φλώρινας, η Ένωση Κρητών Ν. Φλώρινας και το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών & Μελετών “Ελ. Βενιζέλος¨.

                                                                         Φλώρινα, 11 Νοεμβρίου 2012

 

Κυρίες και Κύριοι ,

Αγαπητοί Φίλοι

 

Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση αποδέχθηκα την πρόταση των διοργανωτών της σημερινής εκδήλωσης τιμής στον τον ηγέτη και πατέρα του Σύγχρονου Ελληνικού Κράτους, τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

 

Ο Δήμος Φλώρινας και ο συνάδελφος μου Δήμαρχος της, κ. Γιάννης Βοσκόπουλος, το σπουδαίο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών & Μελετών “Ελ. Βενιζέλος”και ο Πρόεδρός του, ο συμπατριώτης και φίλος μου κ. Παπαδάκης Γιάννης, οι Περιφέρειες Κρήτης και Φλώρινας και η δραστήρια Ένωση Κρητών Ν. Φλώρινας και ο Πρόεδρός της, ο αγαπητός κ. Γιώργος Ζερβομανωλάκης, ασπάστηκαν την αξιέπαινη πρωτοβουλία απόδοσης της οφειλόμενης τιμής σε μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του σύγχρονου Ελληνικού Εθνους ,τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

 

Κι έτσι σήμερα, συναντιόμαστε όλοι εδώ, στη φιλόξενη και ιστορική Φλώρινα, για να καταθέσουμε το δικό μας φόρο τιμής στον εθνάρχη, σε αυτή τη σεμνή και συγκινητική τελετή των αποκαλυπτηρίων της προτομής του Ελ. Βενιζέλου.

 

Η πανηγυρική τούτη εκδήλωση έχει μια ιδιαίτερη ιστορική αλλά και συναισθηματική αξία για τους κατοίκους της Φλώρινας, που γιορτάζουν τη συμπλήρωση ενός αιώνα από την απελευθέρωση της πόλης από τον τουρκικό ζυγό. Και για μας του Ελληνες, κάθε επέτειος για την Ελευθερία, όποιο μέρος της χώρας μας κι αν αφορά, αποτελεί ορόσημο για τη ζωή μας, για την εθνική μας ταυτότητα και εθνική συνείδηση, συνιστά θεμέλιο για την μελλοντική μας πορεία, απαραίτητο ιδεολογικό στήριγμα που εγγυάται την ίδια μας την ύπαρξη και συνέχεια, ως Έθνος.

 

Τη σημασία αυτής της ιστορικής μέρας μοιραζόμαστε όλοι οι παριστάμενοι και τιμούμε τους πρωταγωνιστές της. Εδώ λοιπόν αυθόρμητα μπορεί να τεθεί και το ερώτημα: Ήταν η συμβολή του τιμώμενου στον άνεμο Ελευθερίας που φύσηξε στις καρδιές και τη ζωή των κατοίκων ολόκληρης της Μακεδονίας και εν προκειμένω της Φλώρινας, 100 χρόνια πριν, τέτοιας έκτασης για να αξίζει αυτή την τιμή; Αβίαστα απαντάμε πως η ερώτηση είναι ρητορικής φύσεως αφού η παρέμβαση του Ελ. Βενιζέλου στην απελευθέρωση πολλών περιοχών της χώρας μας και στην εδαφική αποκατατάστασή της, είναι προφανής σε κάθε μελετητή του έργου του. Ένα έργο πολυσήμαντο που εκτονώθηκε στην πολύπλευρη δράση του κορυφαίου Πολιτικού, Νομικού, Διπλωμάτη και Ανθρώπου, με κύρια χαρακτηριστικά του, την αναντίρρητη διαχρονικότητα, την ανεξάντλητη δυναμική και την γνήσια πολιτική απήχηση του, στο Παρόν και το Μέλλον της χώρας μας.

 

Η αποτίμηση του έργου αυτού, όσο αντικειμενική κι αν είναι, διατρέχει πάντοτε τον κίνδυνο να είναι ελλιπής αφού όλες οι μεγάλες μορφές της Ιστορίας, όπως ο Βενιζέλος, δεν μπορούν να υποταχθούν στη νομοτελειακή λογική της και σε αντικειμενικά ερμηνεύσιμα μέτρα. Κι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν άνθρωπος των αιχμών, ποτέ γραμμικός, ποτέ προβλέψιμος. Πολιτικός υψηλού διαμετρήματος , διπλωμάτης καθολικά αποδεκτός στους διεθνείς κύκλους, διαπρεπής Νομικός που μας κληροδότησε ένα νομοθετικό έργο που όμοιο του δεν παρέδωσε κανείς άλλος πολιτικός της ιστορίας μας, διασφαλίζοντας έτσι το πέρασμα της Ελλάδας σε μια άλλη σύγχρονη εποχή, επαναστατικός δημοσιογράφος στα πρώτα στάδια της καριέρας του, Κρητικός με καθάρια ματιά, ο Βενιζέλος διέθετε την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που ήξερε να ηγείται και όχι να ακολουθεί.

 

Σήμερα, που απολαμβάνομε, άλλοτε σε μικρότερο και άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό, τα προνόμια που μας παρέχει το δημοκρατικό μας πολίτευμα, το οποίο ηγέτες όπως ο Βενιζέλος μας διασφάλισαν, πιθανόν λόγω έλλειψης αντίστοιχων βιωμάτων να αδυνατούμε να κατανοήσουμε σε όλη του την έκταση το μέγεθος του ανδρός και το μεγαλείο της παρακαταθήκης, που άφησε στον ελληνικό λαό ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Με τις κατακτήσεις και τα λάθη του τα οποία ο ίδιος ουδέποτε αρνήθηκε, γεγονός που επιβεβαιώνει επιπλέον χαρίσματα στον εθνάρχη: την ταπεινότητα, την αυτογνωσία, την ηθική ακεραιότητα.

 

Εκείνο που αναγνωρίζουμε πάντως δίχως δισταγμό είναι πως σε ότι αφορά την εσωτερική ανασυγκρότηση της χώρας επιτέλεσε ένα έργο πολύπλευρο, φωτισμένο, καινοτόμο, προοδευτικό αν όχι ριζοσπαστικό, απεκδυμένο πλήρως από κάθε καιροσκοπική διάθεση και μικροπολιτική σκοπιμότητα. Ο ίδιος εξάλλου αδιαφορούσε για το πολιτικό κόστος, είχε πάντοτε σωστούς, σαφείς και εμφανείς στόχους, και επιδείκνυε και ως Νομοθέτης, και ως Διπλωμάτης και ως Πολιτικός το θάρρος και την ειλικρίνεια που τον χαρακτήριζαν.

 

Έτσι παρέδωσε ένα έργο σύνθετο και επιτυχές το οποίο, παρά τις οικονομικές και τεχνολογικές εξελίξεις και την κυριολεκτική μεταμόρφωση των συστημάτων διοίκησης και ανάπτυξης, παραμένει διαχρονικό αφού οι θεσμοί και κατευθύνσεις που εκείνος εισήγαγε στην Νομική, Κοινωνική και Οικονομική πραγματικότητα έχουν καταξιωθεί και παγιωθεί ως σύμφυτοι με την λειτουργία ενός σύγχρονου προοδευτικού και Κοινωνικού Κράτους, ενός Κράτους Δικαίου.

 

Σε ότι αφορά το διεθνές πεδίο, η καταλυτική του παρέμβαση στις εξελίξεις αποτυπώνεται στη σύνδεση της Ελλάδας με την Ευρώπη σε μια περίοδο που τη χαρακτήριζαν απαιτητικές έως και αδίστακτες διαπραγματεύσεις, την οποία ωστόσο επέτυχε χάρη στην οξύτατη αντίληψη του που του επέτρεπε να ερμηνεύει σωστά το μέλλον, χάρη στην τόλμη που διέκρινε τους οραματικούς διασκελισμούς του, χάρη στην υψηλή εκτίμηση και την καθολική του από τους ηγέτες της Ευρώπης.

 

Οι πολιτικές και πολιτειακές του επιλογές, επικεντρωμένες πάντοτε στην πίστη που έτρεφε στη δύναμη του λαού, τη συναίσθηση της ιστορικής ευθύνης και της κρισιμότητας κάθε ιστορικής στιγμής καθώς και την πολιτική ηθική, εντιμότητα και συνέπεια προς τις αρχές που ο ίδιος, αμετακίνητος, υποστήριζε με σθένος, τον δικαίωσαν στο Βαλκανικό αλλά και τον ευρωπαϊκό χώρο. Μαζί του και η χώρα μας μέτρησε επιτυχίες - σταθμούς στην εξέλιξή της: ο διπλασιασμός των ελληνικών εδαφών αποτέλεσμα της επιτυχούς εμπλοκής της χώρας μας στους 2 Βαλκανικούς Πολέμους που κατοχυρώθηκε με τη Συνθήκη του Λονδίνου στις 17 Μαΐου 1913 και του Βουκουρεστίου στις 18 Ιουλίου του ίδιου έτους, η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, η συνθήκη του Νεϊγύ και των Σεβρών τον Αύγουστο του 1920 όπου τα ελληνικά σύνορα προωθήθηκαν μέχρι την Κων/πολη και τη Μαύρη Θάλασσα μαζί με τα παράλια της Μ. Ασίας και τα Δωδεκάνησα, σηματοδότησαν τη δημιουργία της Ελλάδας των 2 Ηπείρων και των 5 θαλασσών.

 

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος που η μοίρα του επεφύλαξε να βιώσει όλες τις μεγάλες στιγμές του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους, έβαλε λοιπόν, ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο διπλωματικό χώρο, με σημαντικό σταθμό το Συνέδριο στο Παρίσι το Δεκέμβρη του 1917 όπου συμμετείχε ως ο μοναδικός ηγέτης μικρής δύναμης στη μεγάλη διασυμμαχική διάσκεψη του Ανώτατου Πολεμικού Συμβουλίου στις Βερσαλλίες, και κορυφαία την περίπτωση της Λωζάννης στις 24 Ιουλίου του 1923 , όταν σε μια από τις τραγικότερες στιγμές του Έθνους μας, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, την οποία προσπάθησε να αποτρέψει όντας ο ίδιος αυτοεξόριστος στο Παρίσι, ανέλαβε ως αντιπρόσωπος του ελληνισμού, να αναλάβει τη διπλωματική της εκπροσώπηση μιας χώρας που η φωνή της μετά βίας έβγαινε από τα ερείπια. . Εκείνος, επιστρατεύοντας κάθε του διπλωματική ικανότητα, τη διορατικότητα και τις γνώσεις του, το κύρος, τη γοητεία και το πολιτικό του ανάστημα, έχοντας πλήρη επίγνωση των συνθηκών που επικρατούσαν τη δεδομένη χρονική συγκυρία, κατάφερε να πείσει τους Ευρωπαίους συμμάχους και να περισώσει για την Ελλάδα ό,τι μπορούσε να σωθεί, με κυριότερη την εξασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Μέσα από όλες αυτές τι συνθήκες, τις διπλωματικές διεργασίες, τους αγώνες, τους πολέμους ο Βενιζέλος κατάφερνε ,τις περισσότερες φορές, να αποκαθιστά το πληγωμένο ελληνικό γόητρο, εξασφαλίζοντας ευνοϊκές συνθήκες που επέτρεψαν στην Ελλάδα να μεγαλώσει, να ωριμάσει, να επιβιώσει στον κυκεώνα πολιτικών διαβουλεύσεων με άλλα κράτη που έβλεπαν, και συνεχίζουν ακόμη, τη χώρα μας ως έναν από τους σημαντικότερους γεωστρατηγικούς σταθμούς της Μεσογείου ,που πρέπει να τεθεί στην κυριαρχία τους και να ικανοποιήσει τις επεκτατικές τους ορέξεις.

 

Θα μπορούσαμε να μιλούμε ώρες για τα επιτεύγματα του. Η σημερινή μας συνάντηση όμως έλκει την αφορμή της από την επέτειο συμπλήρωσης ενός αιώνα από την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων και την απελεύθερωση της Φλώρινας. Δίκαιο είναι λοιπόν να επικεντρωθούμε στη συμβολή του Βενιζέλου στη διαμόρφωση των εξελίξεων και των συσχετισμών που αφορούσαν τη χώρα μας την περίοδο εκείνη που η Ελλάδα κατόρθωσε να επανακτήσει μόνιμα πλέον εδάφη ελληνικά που τελούσαν υπό ξένη κατοχή.

 

Ποιος Έλληνας δε δακρύζει στο άκουσμα κάθε εκλαϊκευμένης ή επίσημης ιστορικής αναφοράς στη ευλογημένη εκείνη ημέρα της 26ης Οκτωβρίου, ημέρα εορτής του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Δημητρίου, πολιούχου και προστάτου της Θεσσαλονίκης, που ο ελληνικός στρατός εισερχόταν θριαμβευτής και τροπαιοφόρος στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας που έγινε και πάλι η Συμπρωτεύουσα του Ελληνισμού. Ποιος δεν αισθάνεται το ιερό δέος της Ελευθερίας, που κάθε δίκαιη, αν και αιματοβαμμένη νίκη, εξασφαλίζει σ΄ ένα λαό βασανισμένο; Η σπουδαία αυτή νίκη, άνοιξε το δρόμο της απελευθέρωσης της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας από τον ελληνικό στρατό που κατέλαβε ισχυρά στρατηγικά ερείσματα, όπως τον Λαγκαδά, την Ελευθερούπολη, το στρατηγικής σημασίας πέρασμα Πέντε Πηγάδια Ηπείρου, το Μέτσοβο, την Σιάτιστα, την Φλώρινα και την Μακεδονομάχα Καστοριά.

 

Και αυτή η νίκη έφερε εν πολλοίς τη σφραγίδα του Ελ Βενιζέλου ο οποίος ηγήθηκε των διπλωματικών επαφών που προηγήθηκαν, ο οποίος κέρδισε με τους χειρισμούς του πολύτιμο χρόνο προς όφελος της χώρας μας, προκειμένου αυτή να αναδιοργανωθεί στρατιωτικά και να είναι απολύτως έτοιμη να ανακόψει τις ορέξεις των κατακτητών όταν έρθει η ώρα που θα κρίνονταν όλα αφού, με τη γνωστή διορατικότητά του, διέβλεπε τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε σύντομο διάστημα και τον αναπόφευκτο πόλεμο για τη διανομή των εδαφών.

 

Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, που κηρύχθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1912, η Ελλάδα, αντιμέτωπη με την Τουρκία, είχε ήδη συμμαχήσει με τις άλλες βαλκανικές χώρες, Σερβία, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο. Η κήρυξη του πολέμου αναγγέλθηκε την 1 Οκτωβρίου, όπου συνήλθε σε τακτική σύνοδο η Βουλή και μάλιστα έγιναν δεκτοί σε αυτήν οι Κρήτες βουλευτές, τους οποίους είχαν αρνηθεί στο παρελθόν οι Νεότουρκοι παρά την επιμονή του Βενιζέλου, ο οποίος τους προσφώνησε ο ίδιος, κηρύσσοντας την Ενωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα, εξέλιξη που ο ελληνικός λαός υποδέχθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό.

 

Ο στρατός, με αρχιστράτηγο το διάδοχο Κωνσταντίνο, προήλασε προς τη Μακεδονία, επιτυγχάνοντας αλλεπάλληλες νίκες και στις 26 Οκτωβρίου 1912 κατέλαβε τη Θεσσαλονίκη. Σ'' αυτή την περίοδο σημειώθηκε και η γνωστή διαφωνία με το διάδοχο Κωνσταντίνο Α'', για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει ο στρατός και ποιες πόλεις θα έπρεπε να απελευθερωθούν πρώτα. Ο Βενιζέλος απέστειλε ένα «τηλεγράφημα- τελεσίγραφο» προς τον Διάδοχο Κωνσταντίνο, στο οποίο έγραφε: «Καθιστώ υμάς υπευθύνους διά πάσαν αναβολήν έστω και στιγμής». Η απερίφραστη αυτή «διαταγή» του διορατικού Ελ. Βενιζέλου ερμηνεύεται υπό το πρίσμα της ρεαλιστικής πολιτικής του μεγάλου αυτού πολιτικού ανδρός, ο οποίος πίστευε ότι ήταν απολύτως επιβεβλημένη η κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον ελληνικό στρατό προκειμένου η Ελλάδα κατά την δεδομένη χρονική στιγμή να βρεθεί σε «θέση ισχύος», όταν αργότερα θα επακολουθούσε η διανομή των εδαφών από τις νικήτριες Μεγάλες Δυνάμεις.

 

Μετά τη Θεσσαλονίκη, δεν άργησε να ξημερώσει η μέρα απελευθέρωσης της Φλώρινας. Οι παριστάμενοι, γνωρίζετε πολύ καλύτερα από τον ομιλητή την ιστορία της πόλης και ως εκ τούτου θα ήταν περιττό ίσως να επιχειρήσω την ανάλυση των γεγονότων που οδήγησαν στην 8η Νοεμβρίου 1912, εορτής των Ταξιαρχών Γαβριήλ και Μιχαήλ, που εισήλθε θριαμβευτικά στην Φλώρινα ο Διάδοχος Κωνσταντίνος, Επικεφαλής του επιτελείου του και δύο συνταγμάτων και ουσιαστικά επικυρώθηκε η απελευθέρωση της πόλης. Την προηγούμενη, 7 Νοεμβρίου, ο επίλαρχος Ιωάννης Αρτης με τους ιππείς του, έφθασε προ των πυλών της πόλης και εν μέσω τούρκων στρατιωτών και όχλου, μετέδωσε στον Μητροπολίτη Πολύκαρπο το μήνυμα του διοικητού τους, να προσέλθουν οι αρχές στην είσοδο της πόλης για να την παραδώσουν όπως και έγινε.

 

H αναίμακτη είσοδος του ελληνικού στρατού στην πόλη ήταν αποτέλεσμα της γενναιότητας του Ι. Άρτη και της σύνεσης τον Μητροπολίτη Πολύκαρπου.

 

Ευτυχώς και οι Τούρκοι Άρχοντες της Φλώρινας , αντιλαμβανόμενοι πως το τέλος της τουρκικής κυριαρχίας είχε φθάσει και προκειμένου ν'' αποφευχθούν βιαιοπραγίες μεταξύ του χριστιανικού πληθυσμού και των πολυπληθών Τούρκων της πόλης οι οποίοι υπολογίζονταν τότε σε 6.500, έναντι 3.000 Ελλήνων, ευνόησαν την παράδοση της Φλώρινα στους προελαύνοντες Έλληνες. .

 

Η αρχή του ελεύθερου βίου των κατοίκων της Φλώρινας σφραγίστηκε με τη δοξολογία που έγινε στο τέμενος του ελληνισμού τον Άγιο Γεώργιο.

Αυτή την Ελευθερία την άξιζαν όλοι οι ''Έλληνες στη ψυχή και στο φρόνημα και την κατέκτησαν δικαιωματικά.

 

Η απλευθέρωση της Φλώρινας επικυρώθηκε με την παρατεταμένη παρουσία στην πόλη του Διαδόχου και των ελληνικών στρατευμάτων που κατάφεραν να απομακρύνουν τελικά τους Σέρβους, οι οποίοι, με επικεφαλής τον πρίγκηπα Αρσένιο, ισχυρίζονταν αυτοί πρώτοι κατέλαβαν την πόλη.

 

Στη συνέχεια, η ελληνική παρουσία επεκτάθηκε και με τη γενναία συνδρομή των Μακεδονομάχων οριοθετήθηκαν οριστικά, το 1913, τα σύνορα Ελλάδος και Σερβίας με την Ελλάδα να έχει πλέον στην κυριαρχία της όλα τα χωριά, που βρίσκονται προς βορρά της Φλώρινας μέχρι τα σημερινά σύνορα εκτός από το Μορίχοβο και το προπύργιο του Ελληνισμού, το αλησμόνητο Μοναστήρι που έμεινε οριστικά στα σύνορα του Σερβικού βασιλείου.

 

Σε αυτή λοιπόν την πολυτάραχη περίοδο, τη χώρα μας σηματοδότησαν μια σειρά εξελίξεων στη διάρκεια των οποίων ο Ελευθέριος Βενιζέλος ξεδίπλωσε όλη τη διπλωματική του δεινότητα εξασφαλίζοντας στη χώρα μας δικαιώματα εδαφικά και πολιτικά καθώς και μια αξιοπρεπή θέση στο απαιτητικό διεθνές στερέωμα. Τέτοιες είναι η συνδιάσκεψη στο Λονδίνο, τότε που η Ελλάδα πήρε μέρος αν και δεν είχαν τελειώσει οι πολεμικές επιχειρήσεις στην Ήπειρο, όπου κατά τις διαπραγματεύσεις και υπό την πίεση των υπερβολικών αξιώσεων των Βουλγάρων οι οποίοι ήθελαν να γίνουν ηγεμονική δύναμη στα Βαλκάνια, ο Βενιζέλος ξεκαθάρισε τις ελληνικές θέσεις σε ότι αφορά τα κεκτημένα πλέον εδαφικά δικαιώματα της χώρας μας που κατοχυρώθηκαν με την υπογραφή της Συνθήκης του Λονδίνου το 1913.

 

Στις 19 Ιουνίου 1913 κηρύχθηκε ο Β'' Βαλκανικός Πόλεμος. Ο Βενιζέλος και πάλι με τη γνωστή διπλωματική δεινότητα κατάφερε να προσδιορίσει μαζί με τον Κωνσταντίνο τις εδαφικές αξιώσεις της Ελλάδας στη συνδιάσκεψη της ειρήνης που θα ακολουθούσε. Κατόπιν ανεχώρησε για το Βουκουρέστι, όπου συνήλθε η συνδιάσκεψη. Στις 28 Ιουνίου 1913 υπογράφτηκε συνθήκη ειρήνης από την Ελλάδα, το Μαυροβούνιο, τη Σερβία και τη Ρουμανία αφενός και από τη Βουλγαρία αφετέρου. Οι αξιώσεις της Ελλάδας έγιναν όλες δεκτές και ο Βενιζέλος γνωστοποίησε την επιτυχία αυτή στο βασιλιά αυθημερόν με τηλεγράφημα.

 

Η σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή αγαπητοί φίλοι σκοπό είχε να επισημανθεί η συμβολή του Βενιζέλου σε εξελίξεις που καθόρισαν την πορεία της χώρας μας στο Μέλλον.

 

Του τυπικού χαρισματικού ηγέτη, όπως τον ορίζει ο Μεγάλος Κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ, που είχαμε την τύχη ως Έθνος , να γεννηθεί, να μεγαλώσει και να ασχοληθεί με τα κοινά σε μια πολυτάραχη και πολυκύμαντη περίοδο της Ιστορίας του Έθνους μας. Τότε, που οι άνθρωποι, όπως και σήμερα εξάλλου, είχαν απεγνωσμένα την ανάγκη ενός ηγέτη που θα τους ενέπνεε, που θα ανελάμβανε να σηκώσει το βάρος της ανασυγκρότησης, σε όλους τους τομείς, μιας χώρας που δεν πρόφταινε να βγει από ένα πόλεμο και ακολουθούσε άλλος. Κάποιον, που θα ανελάμβανε την ευθύνη της δικής τους ύπαρξης κι εκείνης των μελλοντικών γενεών.

 

Και είναι πραγματικά άξιες θαυμασμού η πνευματική συγκρότηση, η ευρυμάθεια, η ηθική ακεραιότητα, η διορατικότητα αυτού του άνδρα.

 

Ο άνδρας με τα γυαλιά και την κομψή εμφάνιση, αφουγκράστηκε την ελληνική ψυχή κι έκανε τις λαχτάρες της καθήκον του, ζώντας το παρόν του με όλη του τη δύναμη και έχοντας στραμμένο το βλέμμα και τη σκέψη του στο μέλλον, σε ορίζοντες πλατύτερους που τους δημιούργησε με το έργο του, το οποίο παρέδωσε ανόθευτο και αμόλυντο για να το αποτιμήσει η ίδια η ιστορία και οι πρωταγωνιστές της.

 

Όποια πλευρά του έργου του κι αν μελετήσουμε θα αισθανθούμε δέος. Διότι από τις πρώτες κιόλας γραμμές διαπιστώνουμε τη διαχρονικότητα αυτού του έργου. Απτή επιβεβαίωση αυτής της διαπίστωση αποτελεί το νομοθετικό του έργο, μέρος του οποίου ισχύει απαράλλαχτο ακόμη και σήμερα! Ήταν εκείνος που παρέδωσε το πρώτο ολοκληρωμένο νομοθετικό πλαίσιο το οποίο εγγυήθηκε την ασφάλεια δικαίου και την απρόσκοπτη προστασία των συναλλαγών. Ήταν πρώτος εκείνος που προανήγγειλε την ανάγκη δημιουργίας ενός σύγχρονου Αστικού Κώδικα, μιας νέας Πολιτικής Δικονομίας και νέες ρυθμίσεις στο Εμπορικό Δίκαιο και το Δίκαιο των Ανώνυμων Εταιρειών, που προέβη σε γενναίες μεταρρυθμίσεις στις ιδιωτικές σχέσεις μεταξύ των προσώπων σε επίπεδο ισότητας ενώ τη σφραγίδα του φέρει ο Αστικός μας Κώδικας, που ισχύει μέχρι και σήμερα, τα νομοθετήματά του Εμπορικού Δικαίου, οι ρυθμίσεις του στο πεδίο του Εργατικού Δικαίου με τις οποίες έθεσε τις βάσεις του Κοινωνικού Κράτους στην Ελλάδα ενώ μεγάλη είναι η συμβολή του και στη σημερινή εκκλησιαστική πραγματικότητα και τη διατήρηση του Πατριαρχείου μας, στην Κωνσταντινούπολη.

 

Δεν υπάρχει λοιπόν τομέας της ελληνικής ζωής και δράσης,στο εσωτερικό και το εξωτερικό, που να έμεινε ανεπηρέαστος από την καταλυτική παρέμβαση του Ελ. Βενιζέλου.

 

Ρητορική λοιπόν, η ερώτηση για το πόσο δικαιούται ο τιμώμενος την κατάθεση της ευγνωμοσύνης μας για τη μεγαλειώδη προσφορά του, στη σημερινή εκδήλωση τιμής και μνήμης.

 

Πλέον το επόμενο ερώτημα που πρέπει να θέσουμε είναι σε ποιο βαθμό θα επιτρέψουμε σε αυτή την ξεκάθαρη ματιά του Ελ. Βενιζέλου, που διατρέχει το χρόνο, τις χώρες, τους πολιτισμούς, να φωτίσει τη δική μας σκέψη και να εμπνεύσει τις δικές μας επιλογές ,προσωπικές και συλλογικές.

 

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μας βασανίζει, ειδικά σήμερα που αναζητούμε αγωνιωδώς κάποιον να εμπιστευτούμε, μια ιδέα για να την πιστέψουμε, ένα κίνητρο για να αγωνιστούμε να βγούμε από το τέλμα οικονομικό και κοινωνικό, που αποδιοργανώνει την ύπαρξή μας και καθιστά ανέλπιδη κάθε προσπάθεια.

 

Δε μπορεί, πάντως, παρά να μας προκαλέσει θλίψη η διαπίστωση πως στο πολιτικό στερέωμα, δεν υπάρχουν πλέον άνδρες που να διαθέτουν πολιτικό ανάστημα και ευρυμάθεια όμοια με αυτά του Βενιζέλου.

 

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Βενιζέλος έζησε στην πιο πολυτάραχη εποχή που βίωσε η Ελλάδα τους τελευταίους 2 τουλάχιστον αιώνες. Και ξεχώρισε μόνος εκείνος ανάμεσα σε Έλληνες και Ευρωπαίους τόσο στην Πολιτική όσο και στην Νομική και τη Διπλωματία.

 

Ήταν εκείνος που ενώ στο εσωτερικό της χώρας τσακώνονταν για μικροπολιτικά συμφέροντα και προσωπικές επιδιώξεις πάλευε στο εξωτερικό με βασιλείς και αρχηγούς ισχυρών κρατών και μάλιστα σε εμπόλεμες περιόδους για την εδαφική επέκταση της Ελλάδας και τη διασφάλιση της εδαφικής της ακεραιότητας.

 

Ήταν εκείνος που δεν αρκέστηκε στο να ρυθμίσει το διαταραγμένο παρόν της χώρας αλλά έθεσε τις βάσεις για το στέρεο μέλλον της.

Πόσοι από μας, σήμερα, που η επιστήμη έχει κάνει άλματα, που η τεχνολογία μας παρέχει κάθε δυνατή μορφή επικοινωνίας και επικράτησης, έχουμε τόσο ισχυρά, αληθινά και ξεκάθαρα οράματα και πόσοι έχουμε τη δύναμη και τη θέληση να τα πραγματοποιήσουμε;

 

Πόσοι μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση του Εγώ μας, που έκανε εκείνος διαθέτοντας εαυτόν στην πρόοδο με όποιο κόστος;

 

Ελπίζω κάποτε να είμαστε σε θέση να απαντήσουμε στα παραπάνω με συγκεκριμένα ανθρώπινα παραδείγματα.

 

Μέχρι τότε, θα πρέπει όλοι, ως χώρα και ως άνθρωποι να βρούμε ξανά το βηματισμό μας. Να αποκτήσουμε ιστορική μνήμη, ώστε να μην επαναλάβουμε τα σφάλματα που άλλοτε μας οδήγησαν στην καταστροφή. Και να θυμόμαστε, πριν επιδοθούμε στην εύκολη κριτική και την ακόμη ευκολότερη και βολικότερη πρακτική της μετάθεσης ευθυνών να κάνουμε πρώτα την αυτοκριτική μας. Ετσι θα πάψουμε να συμπεριφερόμαστε όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ο μεγάλος ιστορικός Θουκυδίδης σαν “ακροατές των έργων και θεατές των λόγων”.

 

Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι αυτόν τον ίδιο άνθρωπο που τόσα πρόσφερε στη χώρα, αυτόν που σήμερα τιμούμε και υποκλινόμαστε στο μεγαλείο του, τον πικράναμε, τον εξορίσαμε τον ταπεινώσαμε, μέχρι που επιχειρήσαμε και να τον δολοφονήσουμε.

 

Ευτυχώς για μας, ο ίδιος δεν κράτησε ποτέ κακία και συνέχισε να υπηρετεί με θαυμαστή αντοχή και δυνατότητες που από πολύ νωρίς, από τα φοιτητικά του κιόλας χρόνια, διαφάνηκε ότι διέθετε, το ιερό καθήκον του, που ήταν η προστασία και η πρόοδος της πατρίδα μας.

 

Προνοητικός μάλιστα όπως πάντοτε ήταν, φρόντισε ο ίδιος, μιλώντας στη Βουλή , 4 χρόνια πριν το θάνατό του, να διαβάσει τον επικήδειό του, που είχε συνθέσει ο ίδιος: «Ο προκείμενος νεκρός, αγαπητοί φίλοι, ήτο ένας αληθινός άνδρας, με θάρρος μεγάλο, με αυτοπεποίθησιν και δι’εαυτόν και δια τον λαόν, τον οποίο εκλήθη να κυβερνήση. Ίσως έκαμε πολλά σφάλματα, αλλά ποτέ δεν του απέλειψε το θάρρος, ποτέ δεν υπήρξε μοιρολάτρης, διότι ποτέ δεν επερίμενε από την μοίραν να ίδη την χώραν του προηγμένην. Αλλά έθεσεν εις την υπηρεσίαν της όλον το πυρ που είχε μέσα του, κάθε δύναμιν ψυχικήν και σωματικήν».

 

Ο τιμώμενος οπωσδήποτε έφυγε με πίκρα. Τουλάχιστον ας αποτιμήσομε σε βάθος την προσφορά του ώστε να αποφύγομε τα λάθη που και εκείνον πλήγωσαν και το Έθνος μας ζημίωσαν. Του οφείλουμε πολλά. Το έργο ήταν έργο του ήταν η κατάθεση της αταλάντευτης επιθυμίας του να είναι χρήσιμος για την Πατρίδα. Ας προσπαθήσουμε να υιοθετήσουμε κι εμείς αυτή την φιλοσοφία κι ας αποτελέσει τούτο το κυρίαρχο κριτήριο μας σε κάθε μας δράση.

 

Σας ευχαριστώ πολύ.

28 Μαρτίου 2024
 (1353)
 (1349)
 (1351)
 (1352)
 (1347)
 (1346)
 (1121)
 (1329)
 (1339)
 (1281)
 (1342)
 (1348)
 (1345)
 (1344)
 (1343)
 (1335)
 (1337)
Ρεθεμνιώτικο Καρναβάλι (481)
 (1341)
 (1330)
 (1333)
city maps (1041)
 (1328)